Numero 122 – aŭtuno 2018
Mi preĝas, ĉar mi memoras
Miaj proksimaj mortintoj meritas la memoron en preĝoj
La soleno de ĉiuj sanktuloj kaj la tago de la mortintoj estas tempo de memoro pri ĉiuj mortintoj. Ni vizitas iliajn tombojn, ni ekbruligas kandelojn, ni metas florojn. La plej grava formo de memoro estas tamen la preĝo. Bela kutimo estas ellegado de nomoj kaj familinomoj de niaj proksimaj mortintoj, kiujn ni rekomendas al preĝo de la Eklezio. Ĉiu nomo estas aparta historio, neripetebla homa sorto. Preĝ-ante por mortintoj, ni dankas por ilia vivo, por la bono kiun ili enportis, ni petas pri pardono de iliaj pekoj, ni petegas pri la donaco de ĉielo. Ni ankaŭ iam bezonos tian preĝon.
*
La plej valora preĝo por la mortintoj estas la sankta Meso. “La eŭkaristia Ofero estas ankaŭ prezentata por la fideluloj mortintaj en Kristo, kiuj ankoraŭ ne estas tute pur-igitaj, por ke ili povu eniri la lumon kaj pacon de Kristo” (Katekismo de Katolika Eklezio). Ĉu en la pasinta jaro, pro la datreveno de morto aŭ naskiĝo, estis celebrita la sankta Meso por viaj proksimaj?
*
“Ni preĝas por ĉiuj, kiuj nin antaŭiris. Ni kredas, ke grandan profiton atingos la animoj, por kiuj ni preĝas, dum sur la altaro ĉeestas la sankta kaj sublima ofero… Prezen-tante al Dio niajn petegojn por tiuj, kiuj jam endormiĝis, eĉ se ili estis pekuloj… ni prezentas Kriston oferitan por niaj pekoj: danke al Li Dio, amiko de homoj, montriĝas favora por ili kaj por ni”.
S-ta Cirilo de Jerusalemo
