Numero 129 – somero 2020

VERO VIVOS

Luiza CAROL

Svarmas malveroj en dikaj manlibroj

pri la nuntempo kaj pri historio.

Plenas ĵurnaloj je falsaj priskriboj

generacio post generacio.

Tro multaj homoj klaĉadas pri tio

kion neniam neniel ekkonis.

Tro multaj homoj konsilas pri ĉio

kvankam neniam nenion scipovis.

Plenas la mondo je aĉaj malveroj

disvastigataj pro homa nescio,

krom mensogaroj kaj mensogeroj

disvastigataj samkiel rabio.

Vortoj de vero perdiĝas en vento,

spurojn de vero la sablo forviŝas,

revoj pri vero fariĝas lamento

kiu dolore, korŝire fandiĝas.

Muĝas la voĉo de fikalumnio;

vero kaŝiĝas en nest’ de l’ silento.

Serĉi la veron fariĝas defio

pli kaj pli akra en nia jarcento.

Varman gratulon, ho, juna amiko

kiu aprezas la flustron de l’ vero,

dum la malver’, kiel falsa muziko

fie bruegas surdige sur tero.

Spite al ĉio la vero ne mortas,

ĉar ĝiaj semoj subgrunde ekdormas.

Mute, mirakle, la semoj kaŝiĝas

eĉ dum jarcentoj, sed poste vekiĝas.

(el Israela Esperantisto 168,

printempo-somero 2019, p.27)

______________________________________________

Ni devas:    Eldiri la veron, kiam aliaj silentas.

Esprimi la amon kaj respekton,

kiam aliaj semas malamon.

Eksilenti, kiam aliaj parolas.

Preĝi, kiam aliaj malbenas.

Helpi, kiam aliaj ne volas fari tion.

Pardoni, kiam aliaj ne scipovas.

Ĝui la vivon, kiam aliaj ĝin malŝatas.

Sac. Georgo Popiełuszko