Numero 116 – printempo 2017

„Pripensu tion …”

Via propra vivo dankos vin por tio.

Hodiaŭ ni havas pli altajn domojn kaj pli larĝajn vojojn,

sed pli malaltan eltenemon kaj pli mallarĝajn horizontojn.

Pli multe ni elspezas, sed malpli ni ĝojas.

Ni havas pli grandajn domojn,

sed malpli grandajn familiojn.

Ni havas pli da oportunaĵoj,

sed ni havas malpli da tempo.

Ni pli multe scias, sed ni malpli komprenas.

Ni havas pli da medikamentoj, sed malpli da sano.

Ni pliigis tion kion ni posedas,

sed ni malpliigis niajn valorojn.

Ni parolas multe, amas malmulte, malamas tro ofte.

Ni alveturis la Lunon kaj revenis, sed estas malfacile por ni iri sur la alian flankon de strato kaj ekkoni niajn najbarojn.

Ni konkeras la kosmon,

kaj malfacile por ni atingi nian propran internon.

Ni havas pli altajn salajrojn,

sed malpli grandajn moralajn valorojn.

Ni vivas en la tempo de pli grandaj liberecoj,

sed malpli grandaj plezuroj.

Ni havas multe da manĝaĵoj,

sed malmulte da nutroriĉaj valoroj.

Ni vivas en la tempo, kiam oni bezonas du salajrojn por vivteni la familion, sed la nombro de divorcoj kreskas.

Ni vivas en la tempo de belaj hejmoj,

sed … pli da hejmoj estas rompitaj.

Tial mi proponas, de hodiaŭ:

Tenu nenion por escepta okazo,

ĉar ĉiu tago estas tiu escepta okazo.

Serĉu scion, legu pli, eksidu antaŭ la domo

kaj admiru vidaĵon, sen pensi pri viaj bezonoj.

Pasigu pli da tempo kun viaj familio kaj amikoj,

manĝu ŝatatajn manĝaĵojn, vizitadu lokojn, kiujn vi amas.

La vivo estas ĉeno da plezuroj kaj ne nur batalo por trans-vivo. Uzadu kristalajn kaliketojn. Ne lasu viajn plej bonajn parfumojn por pli bona okazo. Uzadu ilin, tuj kiam vi ha-vas emon al tio.

Forigu el via vortaro tiajn esprimojn kiaj: „iun tagon” aŭ „iam”. Surskribu tiun leteron, kiun vi intencis „iam” sur-skribi.

Diru al viaj familio kaj amikoj, kiom ege vi amas ilin.

Prokrastu nenion, kio alportas rideton kaj kontenton.

Ĉiu tago, ĉiu horo, ĉiu minuto estas escepta.

Kaj vi ne konscias tion, ĝis tio estos via lasta minuto.

Se vi estas tro okupita por dividi tion kun iu, kiun vi amas, kaj nun vi diras al vi „mi sendos tion alitempe”, do ekpensu nur, ke tiu „alitempe” povas jam neniam alveni…

(Prenita el Interreto)